Cena
W większości sklepów modele anatomiczne szkieletu ludzkiego są bardzo drogie, bo ponad 1500 zł. Nie wiem, czy wynika to z kosztów uzyskania jakiegoś certyfikatu jakości, czy po prostu pazerności producentów. Jak zauważyłem, często w sklepach stricte z branży medycznej brakuje nawet zdjęć w dobrej jakości.
Dlatego też zaryzykowałem i kupiłem jeden z najtańszych pełnowymiarowych modeli układu kostnego człowieka. Zapłaciłem za niego niecałe 600zł u jednej firmy z Allegro. Można go dostać trochę taniej, sprowadzając bezpośrednio z Niemiec. Szkielet zdaje się, jest firmy Scincovid (tak przynajmniej jest napisane na statywie). Szkielet ogólnie oceniam pozytywnie, spełnia moje wymagania, dobrze mi się z niego uczy, mogę szczerze polecić studentom.
Charakterystyka modelu
Osobom, które nie są dogłębnie zainteresowane modelem, 
polecam przejrzenie samym zdjęć oraz zapoznaniem się, które struktury widać.
Szkielet posiadam ponad pół roku, był często rozkręcany, odczepiałem kończyny, malowałem go. Był także dwa razy przetransportowywany. Wg dystrybutora model mierzy 181 cm, waży 9kg, a stworzony jest z PCV. Do szkieletu dołączony jest plakat anatomiczny o wymiarach: 34x78cm, ja – chyba przez przypadek – dostałem dwa plakaty :). Co ciekawe na zdjęciach producenta niektóre połączenia między kośćmi są inne niż w rzeczywistości (wydają się stabilniejsze), możliwe, że od czasu mojego zakupu, ulepszyli model. Rdzeniem modelu jest niewielkiej średnicy rurka wsadzona do plastikowej podstawy na kółkach.
Pozwolę sobie poszczególne części modelu opisywać po prostu jako kości. Prócz kości model ma nerwy rdzeniowe, tętnice kręgową w górnym odcinku oraz przepuklinę jądra miażdżystego.
Części osiowe modelu
Czaszka
Czaszka jest otwierana (przykręcona długą śrubą) i zdejmowana (zatrzask + otwory w kości), w niej zaznaczone są struktury. Niektóre z zębów są wymienne. Żuchwa zamontowana jest na sprężynie w taki sposób, że można wykonywać ruchy w płaszczyźnie strzałkowej, nie ma możliwości ruchu na boki. Sklepienie czaszki ma dziurkę na śrubę, którą wkręca się do głównej rurki. Na czaszce zaznaczone są szwy. Poniżej rzeczywiste zdjęcia modelu czaszki.
[SLGF id=2069]Test na poszczególne struktury, tych zaznaczonych na czerwono nie widać: wcięcie nadoczodołowe, kolec nosowy przedni, otwór bródkowy, pterion, szew węgłowy, bruzda tętnicy skroniowej głębokiej tylnej, otwory zębodołowe, otwór ciemieniowy dla żyły wypustowej, bruzdy gałęzi naczyń oponowych środkowych, grzebień czołowy, otwór kolcowy, kanał nerwu podjęzykowego, dół przysadki, guzowatość potyliczna wewnętrzna. Podsumowując, widać około 80% struktur, które wybrałem.
Kręgosłup i kość gnykowa
Kręgosłup jest oczywiście nieruchomy, choć możemy minimalnie poruszać poszczególnymi segmentami w płaszczyźnie poprzecznej (szczególnie w odcinku szyjnym). Jest lekko odosobniony ruch w stawie obrotowym. Na wysokości 4. kręgu szyjnego znajdziemy umocowaną drutami kość gnykową, którą możemy poruszać. Krążki międzykręgowe mają trochę miększą konsystencje (taką samą jak połączenia chrząstkowe żeber) niż reszta szkieletu. Dyski są przyklejone do trzonów kręgów. Kość krzyżowa ściśle łączy się z guziczną. W moim modelu jest lekkie odchylenie w ustawieniu kości ogonowej. Jak zauważyłem, robiąc zdjęcia, mój szkielet ma lekką skoliozę, natomiast patrząc od tyłu, jest to prawie niezauważalne. Poniżej rzeczywiste zdjęcia modelu kręgosłupa i kości gnykowej.
[SLGF id=2070]Test na poszczególne struktury, tych zaznaczonych na czerwono nie widać: róg mniejszy kości gnykowej, guzek przedni kręgu szczytowego, wyrostek hakowaty C4, wyrostek kolczysty C7, otwór wyrostka poprzecznego przedzielony C7, guzek tętnicy szyjnej C6, ząb kręgu obrotowego, dołek żebrowy górny Th6, dołek żebrowy wyrostka poprzecznego Th6, wyrostek dodatkowy L2, kresy poprzeczne kości krzyżowej, guzowatość krzyżowa. Podsumowując, widać około 90% struktur, które wybrałem.
Mostek i żebra
Mostek i żebra ogólnie wyglądają w porządku, są może trochę asymetryczne i niedokładnie skręcone. Na mostku zostały wyróżnione jego części tzn.: rękojeść mostka, trzon i wyrostek mieczykowaty. Sternum zgodnie z anatomią jest lekko zaokrąglony w płaszczyźnie przednio-tylnej, w połowie swej długości jest przebity śrubą, która stabilizuje klatę piersiową modelu. W przypadku żeber mankamentem może być to, że 6 żebro jest wyraźnie większe od pozostałych (nie da się go także całkowicie wkręcić). Żebra połączone są ze sobą wzajemnie cienkim drucikiem, przyczepione są także do kręgosłupa śrubkami (do dołków żebrowych górnych), a w mostek są niejako wtopione. Poniżej rzeczywiste zdjęcia żeber i mostka.
[SLGF id=2071]Test na poszczególne struktury, tych zaznaczonych na czerwono nie widać: kąt żebra VII, guzek żebra VII, bruzda żyły podobojczykowej żebra I, bruzda żebra VI, połączenie kości żebrowych z chrząstkami żeber, wcięcie szyjne mostka. Podsumowując, widać około 83% struktur, które wybrałem.
Szkielet kończyn górnych
Obojczyk i łopatka
Obojczyk jest zafiksowany do wcięcia obojczykowego mostka oraz wyrostka barkowego za pomocą drutów. Niestety nie jest to zbyt solidnie zrobione, w moim modelu obojczyk ma trochę luzu. Łopatka jest przykręcona do grubego drutu stabilizującego klatkę piersiową (przebita poniżej grzebienia) oraz do żebra VII. Zgodnie z anatomią łopatka sięga od żebra II do VII oraz mieści się w granicy 5-10 cm od osi głównej. Poniżej zdjęcia modelu obojczyka i łopatki.
[SLGF id=2072]Test na poszczególne struktury, tych zaznaczonych na czerwono nie widać: guzek stożkowaty obojczyka, bruzda mięśnia podobojczykowego, wycisk więzadła żebrowo-obojczykowego, szyjka łopatki, bruzda naczyń okalających łopatkę, wcięcie łopatki. Podsumowując, widać 100% struktur, które wybrałem.
Staw ramienny
Połączenie głowy kości ramiennej z wydrążeniem stawowych nie jest skomplikowane, ale niestety nie wygląda też na mocne. Wkręcono ruchomą śrubkę do wydrążenia stawowego łopatki, a do niej zamocowano cienki drut w kształcie półokręgu. Głowa kości ramiennej ma dwie niewielkie otwory, do których włożone są końcówki drutu. Działa więc on na zasadzie zaczepu. Model ma dwa stopnie swobody, brakuje możliwości ruchu w płaszczyźnie poprzecznej. Minusem jest to, że kość ramienna wisi i aby np. pokazać, że guzek większy blokuje ruch odwodzenia, trzeba trochę unieść kość. Zauważyłem też, że z czasem głowa kości ramiennej jest coraz bardziej oddalony od stawu, ponieważ drut się minimalnie odkształca. Plus takiego umocowania jest możliwość szybkiego i łatwego odczepienia kości ramiennej. Poniżej zdjęcia modelu stawu ramiennego.
[SLGF id=2073]Kość ramienna, staw łokciowy i kości przedramienia
Kość ramienna łączy się na stałe z kością łokciową poprzez cienki drut, który przebija obie te kości (przechodzi przez wyrostek dziobiasty, dół wyrostka dziobiastego i wyrostek łokciowy). Ten sposób połączenia umożliwia pełny zakres ruchu zawiasowego. Pozwala także wykonywać niefizjologiczne ruchy przywiedzenia i odwiedzenia, ponieważ głowa kości promieniowej jest położona niżej niż naprawdę, i nie dotyka główki kości ramiennej. Domyślam się, że takie ustawienie jest konieczne, aby bez zbędnych komplikacji można było stworzyć możliwość imitacji ruchów obrotowych między kośćmi przedramienia. Ruch supinacji i pronacji zapewniony jest dzięki przebiciu kości łokciowej drutem, który otacza kość promieniową na wysokości jej szyjki. Natomiast w dystalnym stawie łokciowo-promieniowym ruch ten możliwy jest dzięki mocnemu połączeniu za pomocą blaszanej płytki, która obraca się wzdłuż osi kości łokciowej. Poniżej zdjęcia modelu kości ramiennej, stawu łokciowego oraz kości przedramienia.
[SLGF id=2074]Test na poszczególne struktury, tych zaznaczonych na czerwono nie widać: guzek mniejszy, bruzda międzyguzkowa, guzowatość naramienna, bruzda nerwu promieniowego, bruzda nerwu łokciowego, guzowatość kości promieniowej, guzowatość kości łokciowej, wcięcie promieniowe kości łokciowej, guzek grzbietowy (Listera), bruzda mięśnia prostownika długiego kciuka. Podsumowując, widać 90% struktur, które wybrałem.
Ręka
Końce dalsze kości przedramienia na modelu nie przylegają ściśle do kości nadgarstka, szczególnie kość łokciowa jest oddalona. Kości nadgarstka, śródręcza i palców są ze sobą połączone drutami oraz sprężynami. Nie wygląda na to, aby poruszanie palcami modelu było w pełni dla niego bezpieczne. Można zginać i prostować rękę, a także odwodzić i przywodzić. Poniżej zdjęcia modelu ręki.
[SLGF id=2075]Test na poszczególne struktury, tych zaznaczonych na czerwono nie widać: guzek kości czworobocznej większej, kość grochowata, haczyk kości haczykowatej. Podsumowując, widać 100% struktur, które wybrałem.
Szkielet kończyn dolnych
Kość miednicza, staw biodrowy i kość udowa
Kość miedniczna połączona jest z kością krzyżową dwiema niewielkimi śrubami, łączy się także spojeniem łonowym z drugą kością miedniczną, przez które przechodzi jedna śrubka. Spojenie łonowe jest tej samej konsystencji co krążki międzykręgowe. Staw biodrowy odwzorowany jest w taki sam sposób jak st. ramienny (patrz wyżej). Poniżej zdjęcia stawu modelu stawu i kości.
[SLGF id=2076]Test na poszczególne struktury, tych zaznaczonych na czerwono nie widać: kresy pośladkowe, kolec kulszowy, wcięcie panewki, guzowatość biodrowa, bruzda zasłonowa, kresa międzykrętarzowa, grzebień międzykrętarzowy, krętarz trzeci, dołek głowy kości udowej, kresa chropawa, guzek przywodziciela, dół nadrzepkowy, rowek podkolanowy, . Podsumowując, widać ponad 90% struktur, które wybrałem.
Staw kolanowy i rzepka
W dół międzykłykciowy kości udowej i wyniosłość międzykłykciową piszczeli wkręcone są grubsze druty na końcu zaokrąglone. Drut wychodzący z końca dalszego kości udowej jest bardziej haczykowaty i na nim zahaczony jest, tworzący okrąg drut przyczepiony do kości piszczelowej. Dzięki temu możemy wykonywać zgięcia i wyprostu w tym stawie, a także anormalną rotację kości podudzia (bo wkręt od strony stawu kolanowego jest ruchomy). Wyprost kolana ograniczony jest przez przyklejoną do kości udowej rzepkę. Zdjęcia modelu stawu kolanowego poniżej.
[SLGF id=2077]Kości podudzia: piszczel i strzałka
Strzałka z kością piszczelową połączone są śrubkami w części bliższej i dystalnej. W części dalszej prócz śruby także drut (możliwy do odkręcenia) przebija kostkę przyśrodkową piszczeli, kość skokową oraz kostkę boczną strzałki. Kości nie można od siebie oddzielić. Mankamentem w moim modelu jest relacja między kością strzałkową a piszczelą, ponieważ strzałka w końcowym odcinku nadmiernie przylega do jej siostry. Sądzę, że można to naprawić, poprzez umieszczenie między nimi czegoś grubszego. Zdjęcia kości podudzia poniżej.
[SLGF id=2078]Test na poszczególne struktury, tych zaznaczonych na czerwono nie widać: guzowatość piszczeli, kresa skośna, guzek Gerdy’ego, kresa mięśnia płaszczkowatego, guzek międzykłykciowy boczny, wcięcie strzałkowe, brzeg podpanewkowy. Podsumowując, widać 100% struktur, które wybrałem.
Stopa
Stopa jest skonstruowana podobnie jak ręka, z tym, że nie ma tu sprężyn. Zachowane jest wysklepienie podłużne i poprzeczne stopy. Mojemu modelowi coś się przydarzyło i jedna ze stóp jest luźniejsza, w sumie ogólnie obie po eksploatacji trochę się poluzowały (częste rozkręcanie). Stopę można odkręcić od kości podudzia. Zachodzi ruch zgięcia i prostowania oraz niewielki ruch inwersji i ewersji. Zdjęcia modelu stopy poniżej.
[SLGF id=2079]Test na poszczególne struktury, tych zaznaczonych na czerwono nie widać: guzek przyśrodkowy kości skokowej, guzowatość kości łódkowatej, bruzda ścięgna mięśnia zginacza długiego palucha na kości piętowej, bloczek strzałkowy kości piętowej, guzowatość V kości śródstopia, podpórka skokowa. Podsumowując, widać 100% struktur, które wybrałem.