Objaw ten w latach 70. XIX wieku opisał niemiecki dermatolog Heinrich Köbner urodzony we Wrocławiu (wtedy wchodzący w obszar Niemiec).

Objaw Köbnera inaczej nazywa się objawem izomorficznym. Polega on na wywoływaniu zmian skórnych takich samych jak w chorobie podstawowej po podrażnieniu skóry i wykluczeniu alergicznego lub infekcyjnego podłoża. Objaw Köbnera może występować i pacjentów chorujących na łuszczycę, liszaj płaski i bielactwo. W innych chorobach przy wystąpieniu takich zmian możemy mówić o pseudoobjawie Köbnera, ze względu na inny charakter, np. infekcyjny.

Czynników wyzwalających objaw izomorficzny jest wiele, np. urazy mechaniczne, tarcie, oparzenia, odmrożenia, reakcje po szczepieniach, reakcje na leki i substancje chemiczne, reakcje na tatuaże, radioterapię czy nawet światło laserowe.

Średni czas pojawiania się objawu to 10-20 dni od czynnika wyzwalającego. Minimalnie 3 dni, a maksymalnie nawet ok. 3 lata.

Patomechanizm nie jest w pełni poznany, ale prawdopodobnie znaczenie ma podwyższony poziom limfocytów T i komórek tucznych.

Zastosowanie leków obkurczających naczynia lub ucisk mechaniczny na skórę może zahamować rozwój objawu Köbnera.